Πριν η άνοιξη μας αποχαιρετήσει η ιδέα να τραβήξουμε για τα νησάκια του Αργοσαρωνικού έπεσε στο τραπέζι και βρήκε σύμφωνη την οικοπαρέα.
Για τις 18 και 19 Μάη λοιπόν ορίστηκε η ημερομηνία και το μικρό, αλλά πολύ όμορφο θαλασσινό οδοιπορικό μας ξεκινά με τους καλύτερους οιωνούς. Ενδιάμεση μετεωρολογική ανάπαυλα (λαμπρός ήλιος, θερμοκρασία ιδανική) και διάθεση επίσης. Ο Πατραϊκός και Κορινθιακός «λάδι» και η πρώτη στάση μας για καφέ στην Παλιά Επίδαυρο έκπληξη. Απίστευτη θέα, επιφωνήματα και άρωμα καλοκαιριού στην ατμόσφαιρα. Ο άγνωστος για πολλούς υδροβιότοπος της Ψήφτας – η δεύτερη στάση μας – είναι ιδιαίτερου φυσικού κάλλους με σπάνια είδη χλωρίδας πανίδας και φτερωτών φίλων μας. Το τοπίο θαλασσινό πλέον απλώνεται συνεχώς δίπλα μας με κατάφυτες πλαγιές από την μια μεριά και βράχια από την άλλη.
Φθάνοντας στο Γαλατά παίρνουμε το καραβάκι για μια ανάσα απόσταση και έτσι φθάνουμε στον Πόρο. Εκεί μας περιμένουν οι εκ καταγωγής του ενός φίλοι της οικοπαρέας, Κώστας και Λίτσα για να μας ξεναγήσουν στον όμορφο τόπο τους. Ο Πόρος είναι σκαρφαλωμένος στα χώματα που «υπέδειξαν» οι γεωλογικές αλλαγές περί το 3.000 π.Χ., φαντάζει δε κουκλίστικος. Σπίτια και ξενοδοχειακές μικρές υποδομές με απίστευτα πολλούς κήπους, δρομάκια, διάφορα δέντρα, πεύκα στριμωγμένα μεταξύ τους συναγωνίζονται σε ομορφιά.
Στην μικρή μας περιήγηση στο νησί θαυμάζουμε το καστρομονάστηρο της Ζωοδόχου Πηγής με το καταπληκτικό ξυλόγλυπτο τέμπλο, κατασκευή του 17ου αιώνα στην Καππαδοκία της Μικράς Ασίας, και τον επιβλητικό επισκοπικό θρόνο. Μα πάνω απ’ όλα έχουμε γοητευτεί από την θέα της πευκόφυτης πλαγιάς, όπου είναι κουρνιασμένο. Στο βάθος το περίφημο λεμονοδάσος. Στον περίβολο του μοναστηριού βρίσκονται οι οικογενειακοί τάφοι του Τομπάζη και του Υδραίου ναύαρχου Μιαούλη.
Η επόμενη στάση μας στα ερείπια του ναού του Ποσειδώνα με πολύ σημαντικά μνημεία, που μας δίνουν πληροφορίες για τον τρόπο που ζούσαν και λάτρευαν οι Ποριώτες, καθώς και οι επισκέπτες, τον θεό των θαλασσών. Σε όλη αυτή την περιήγησή μας, όπως στην πανοραμική θέα από τον ναό εντυπωσιαστήκαμε από την «δαντέλα» της κατάφυτης ξηράς και της γαλήνιας θάλασσας. Μυρωδιές δέντρων και φυτών μάς ακολουθούν παντού και ένας ήλιος, που έκανε τα πάντα να λάμπουν περισσότερο. Μοναδική αίσθηση, απίστευτη χαλάρωση – υποκλινόμαστε στο μεγαλείο της φύσης!
Η απογευματινή μας περιήγηση στα στενά σοκάκια του οικισμού πραγματική απόλαυση. Ανεβαίνουμε τις Κλίμακες (έτσι ονομάζουν τα σοκάκια με σκαλοπάτια προσθέτοντας και κάποιο σημαντικό επώνυμο). Μικροκαμωμένα σπίτια, λουλουδιασμένα σκαλοπάτια, μικρές αυλές, το αγιόκλημα να ευωδιάζει, οι ευρηματικές τεχνικές για να σταθούν στην ανηφόρα, που η φύση είπαμε πριν χιλιάδες χρόνια έχει προστάξει, μας οδηγεί στο Παλιό ρολόι. Ο μηχανισμός του είναι ορατός από το τζάμι που βρίσκεται εμπρός του. Κάποιο κομμάτι του μηχανισμού το έφερε η Ποριώτισσα φίλη μας Λίτσα για επισκευή στην Πάτρα στον πολύ γνωστό ωρολογοποιό της πόλης μας και έτσι αποδόθηκε πάλι στον αέναο χτύπο του μέσα στο χρόνο. Χοντρά συρματόσχοινα συγκρατούν τους βράχους που βρίσκονται στο δάπεδο του ρολογιού και μας δίνουν χώρο να θαυμάσουμε από ψηλά το λιμάνι, τον οικισμό, τους κήπους, το ηλιοβασίλεμα.
Την άλλη μέρα αφήνουμε τους φίλους μας να συνεχίσουν την παραμονή τους στο νησί τους, αφού τους ευχαριστήσουμε για την εγκάρδια ξενάγηση – φιλοξενία που μας προσέφεραν. Περνώντας πάλι στο Γαλατά οδεύουμε για κάτι εντελώς διαφορετικό. Η χερσόνησος των Μεθάνων γνωστή για τα ιαματικά λουτρά της και το σβηστό ηφαίστειο στο χωριό Καμμένη Χώρα μάς περιμένει. Άλλο τοπίο τώρα.
Η γη το 230 π.Χ. με τελευταία υποθαλάσσια έκρηξη το 1.700 ξέρασε τα έγκατά της . «Σκουριασμένα» κομμάτια λάβας ξεχύθηκαν παντού και κάλυψαν τον τόπο μέχρι την θάλασσα. Απέναντί μας η Αίγινα και το Αγκίστρι. Και τώρα η οικοπαρέα καλείται να «κατακτήσει» το ηφαίστειο και έτσι αρχίζει η ανάβαση. Ελάχιστα μικρά βατά μονοπάτια, τεράστια κομμάτια ηφαιστειακής πέτρας, σκαρφάλωμα και σε μισή περίπου ώρα στον τόπο της έκρηξης. Το θέαμα μοναδικό. Η φυλλωμένη φύση προσπαθεί να σταθεί δίπλα στις πέτρες και οι συνοδοιπόροι μας επίσης. Πειράγματα, όπως καταλαβαίνετε, από τους ηρωικούς αναρριχητές. Ικανοποιημένοι γυρίζουμε πίσω προς το Βαθύ, όπου η ψαροταβέρνα δίπλα στην θάλασσα μας περιμένει. Τραγούδι, χορός συμπληρώνουν την χαρά μας, αφού έχουμε περάσει γεμάτα και όμορφα.
Μια τελευταία ματιά στο πολύ όμορφο κτήριο των ιαματικών λουτρών με το λευκογάλανο νερό του στην τεράστια πισίνα να θεραπεύει κάποιες παθήσεις. Έτσι κλείνει η εικόνα μας για τον όμορφο αυτό τόπο. Οι αρχηγοί μας Γιώργος και Γεωργία με την φροντίδα τους μας έδωσαν τα καλύτερα. Τους ευχαριστούμε. Όπως και όλη την οικοπαρέα που λειτούργησε συλλογικά και μας συντρόφεψε για άλλη μια φορά.
Ευχόμαστε ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ και ΚΑΛΗ ΑΝΤΑΜΩΣΗ το φθινόπωρο.
Α.Τ.