Στο φύλλο Ιουνίου της “εν αιθρία” δημοσιεύτηκε ένα άρθρο με τίτλο “Καταδικασμένοι παραλιακοί δρόμοι” με φωτογραφία από την υπό διάβρωση παραλιακή οδό του Ρίου. Στο κείμενο αυτό έγινε ένας ενδιαφέρων σχολιασμός από τον κ. Σπύρο Χαραλαμπόπουλο. Παραθέτουμε το άρθρο, το σχόλιο του κ. Χαραλαμπόπουλου και την απάντηση του του Γ. Κανέλλη, με την πεποίθηση ότι ο διάλογος αυτός συνεισφέρει στο να πάρει το πρόβλημα της κατασκευής δρόμων ΠΑΝΩ στον αιγιαλό τη σημασία που του πρέπει στο δημόσιο διάλογο.
Καταδικασμένοι παραλιακοί δρόμοι
H φωτογραφία είναι της παραλιακής οδού του Ρίου, πρόσφατη. Την πήραμε από την ομάδα του facebook “Πάτρα, αυτά που δεν λέγονται…”
Δείχνει ανάγλυφα, και για μια ακόμη φορά, τη μοίρα των δρόμων μεγάλης σημασίας, ιδίως το καλοκαίρι, που κατασκευάζονται πάνω στην αμμουδιά ή ακόμη και μπαζώνοντας θάλασσα.
Η συνεχής διάβρωσή της είναι αναπόφευκτη. Μια ορθή λύση θ’ απαιτούσε νέα χάραξη πίσω από την πρώτη σειρά σπιτιών και μαγαζιών με παροχή εισφοράς σε γη. Τεχνικά είναι εφικτό, τα οικόπεδα είναι μεγάλα, πολιτικά είναι ένα (μέγα) θέμα.
Διότι μπορεί να λέμε λόγια για “υπεράσπιση του δημόσιου συμφέροντος” αλλά όταν έρχεται η ώρα να υποχρεώσουμε τους προνομιούχους οικοπεδούχους των (κατά κανόνα, μεγάλης έκτασης) παραλιακών οικοπέδων, είτε πρόκειται για το Ρίο είτε για τα Βραχνέϊκα, όπου, παρομοίως, η θάλασσα διεκδικεί το χώρο που της ανήκει, κάνουμε πίσω.
Δεν πρόκειται για καμιά ιδιαίτερα ριζοσπαστική πρόταση.
Ο ανασχεδιασμός της παραλιακής οδοποιίας σε μια λογική “στρατηγικής απομάκρυνσης από την ακτή” επιβάλλεται όχι μόνο για να αναπλασθεί (δουλειά της θάλασσας αυτό) μια παραλία με βότσαλα ή άμμο, που πολλαπλασιάζει την αξία και των έναντι της οικοπέδων, αλλά και γιατί η κλιματική αλλαγή ανεβάζει τη στάθμη της θάλασσας. Αργά αλλά σταθερά.
Θα το ξαναπούμε: δεν αρκούν οι μελέτες για την αντιμετώπιση της διάβρωσης των ακτών που βλέπουν ΜΟΝΟ από την πλευρά της θάλασσας.
Χρειάζεται να αντιμετωπίσουμε τα όσα ο κοντόφθαλμος εγωϊσμός των λίγων επέβαλε ως πολεοδομικούς παραλογισμούς στην πλευρά της στεριάς.
Γ. Κανέλλης
——-
Κύριε Κανέλλη,
θα ήθελα να σχολιάσω λίγο το κείμενό σας ¨Καταδικασμένοι …¨ στο τεύχος Ιουνίου – Ιουλίου 2019 της εν αιθρία.
1) Αρχικά θα πρέπει να οριοθετήσουμε για ποια περιοχή μιλάμε: μια περιοχή είναι αυτή από Πόρτο Ρίο έως και την δυτική αποβάθρα -περιοχή Ι. Η άλλη περιοχή προφανώς είναι αυτή από τον Τιτάνα έως το Ολύμπικο -περιοχή ΙΙ.
2) Στη συνέχεια θα πρέπει να ορίσουμε την έννοια των «προνομιούχων»: (α) προνομιούχος με ένα σπίτι 120 τ,μ σε ένα οικόπεδο μέχρι 400 τ.μ ή προνομιούχος με 400 τ.μ. ΄σπιτάκι¨ σε οικοπεδάκι των 2.000 τ.μ; (β) προνομιούχος επειδή το βρήκα από τον παππού μου ή επειδή το αγόρασα και πότε; (γ) προνομιούχος επειδή ΄βλέπω¨ τη θάλασσα ή επειδή έχω ένα τυφλό οικόπεδο έστω και μεγάλο;
Σχόλιο 1: Τα μεγάλα οικόπεδα βρίσκονται στην περιοχή ΙΙ, που έχει πρόβλημα στο μεγαλύτερο μέρος της -μετά του Ταμ Τουμ- αλλά που δεν υπάρχουν μαγαζιά! Εκεί λέτε να περάσει δρόμος πίσω από τα παραθαλάσσια οικόπεδα;
Σχόλιο 2: Η περιοχή Ι είναι αυτή με το μέγιστο ενδιαφέρον, γιατί εκεί είναι τα μαγαζιά και εκεί γίνεται ο χαμός από τα αυτοκίνητα. Σε αυτή την περιοχή δεν υπάρχουν μεγάλα οικόπεδα -πλην 2 περιπτώσεων μπροστά από τα οποία ΔΕΝ υπάρχει πρόβλημα!
Στην περιοχή αυτή -δυτικά- όμως έχει γίνει ο κακός χαμός με την καταπάτηση του αιγιαλού -πριν 40 χρόνια- και με την καταπάτηση του υπάρχοντος δρόμου τα τελευταία χρόνια.
Εδώ προτείνετε την χάραξη δρόμου πίσω από τα παραθαλάσσια ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΚΑΤΑΠΑΤΗΣΕΙ τον αιγιαλό;
Σχόλιο 3: Προτείνει το άρθρο σας, λοιπόν, να χαρίσουμε τη θάλασσα στους κλέψαντες, να έχουν και την ησυχία τους -αφού ο δρόμος θα περάσει πίσω τους- και να μη δώσουν ΑΥΤΟΙ το παραμικρό!
Μπορώ να σας δώση φωτοτυπία σχεδίου των οικοπέδων επί της Αγ. Γεωργίου -από Ζαίμη έως Ποσειδώνος- για να διαπιστώσετε το μέγεθος της καταπάτησης. Απλά σας λέω ότι ο σημερινός δρόμος ήταν αμμουδιά (!) και ο τότε δρόμος ήταν πάνω από την αμμουδιά, εκεί που τώρα οι καταπατητές έχουν τραπεζάκια!
Ερώτηση: Μπορείτε να τα βάλετε με τα εκεί συμφέροντα; Εάν ναι ΞΥΛΩΣΤΕ ΤΑ ΤΡΑΠΕΖΑΚΙΑ και διώξτε τις τεράστιες γλάστρες, τις Cayen, τις πέτρες μπροστά από το Hotel Rio -πόσο να έχει καταπατήσει άραγε (!)- και αφήστε τους δρόμους πίσω από τους ΚΑΤΑΠΑΤΗΤΕΣ!
Εκτιμώ τη δουλειά της ΟΙΚΙΠΑ αλλά κάπου χρειάζεται προσοχή.
Χαραλαμπόπουλος Σπύρος
———-
Κύριε Χαραλαμπόπουλε,
Σας ευχαριστώ για το σχολιασμό του άρθρου μου.
Είναι ενδιαφέρουσες οι επιμέρους παρατηρήσεις σας και ασφαλώς αν γίνει κατορθωτό να ληφθούν οι αναγκαίες πολιτικές αποφάσεις για μια ΣΥΝΟΛΙΚΗ επέμβαση στην ακτογραμμή του Ρίου, η ανάλυση ανά περιοχές και η λήψη υπόψη των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών τους θα είναι το πρώτο στοιχείο που ο πολεοδομικός μελετητής θα λάβει υπόψη.
Αυτό εξάλλου προτείνω: όχι μια ειδική παρέμβαση αλλά την συνολική ανάπλαση της περιοχής, οφθαλμοφανώς αναγκαία, με γνώμονα το συμφέρον των πολλών, περιλαμβανομένων των μη εχόντων ακίνητα στην παραλιακή αυτή ζώνη.
Η συγκεκριμένη αναφορά σε ξήλωμα της υπό συνεχή διάβρωση παραλιακής οδού νομίζω ότι είναι, σε κάθε περίπτωση, είτε μεταφερθεί στον καταπατημένο χώρο που κατελάμβανε παλαιότερα είτε επανασχεδιαστεί σε λογική απομάκρυνσης από την ακτογραμμή, είτε πεζοδρομηθεί και αντικατασταθεί από κάθετες οδούς μόνο για χρήση από οχήματα, είναι απολύτως απαραίτητη,
Φυσικά, έχετε δίκιο, ότι η νόμιμη αντιμετώπιση της καταπάτησης του αιγιαλού στην περιοχή από Πόρτο Ρίο ως την δυτική αποβάθρα, έχει προτεραιότητα. Όσο κι αν φαίνεται πολιτικά δύσκολο να επιχειρηθεί η εφαρμογή του νόμου σε ότι την αφορά, η εντεινόμενη διάβρωση (που αναμένεται να ενταθεί κι άλλο στις προσεχείς δεκαετίες λόγω της ανόδου της στάθμης της θάλασσας) μπορεί να επιβάλλει τις προφανείς λύσεις: ο αιγιαλός και η παραλίας να καταστούν ελεύθερες για όλους, τόσο τους παρακείμενους ιδιοκτήτες όσο και για τους λοιπούς πολίτες. Αυτό θα αυξήσει δραματικά την αξία των παρακείμενων περιουσιών ώστε να δικαιώνονται οι όποιες επιπλέον της ανάκτησης της καταπατημένης παραλίας εισφορές σε γη απαιτηθούν εις βάρος των οικοπέδων αυτών. Αυτό είναι εξάλλου το γράμμα και το πνεύμα της νομοθεσίας για τον αιγιαλό και την παραλία.
Ένα πάντως δεν μπορεί να συνεχιστεί: η σημερινή κατάσταση με τη θάλασσα να διαβρώνει τον παραλιακό δρόμο κάθε χρόνο, εμείς να βάζουμε “μπλόκια” και να στριμωχνόμαστε με τα Ι.Χ. σε ένα δρόμο που θα έπρεπε να είναι αμμουδιά.
Γιώργος Κανέλλης