Σε προδιαθέτει ευχάριστα ο προορισμός σ’ αυτές τις χώρες. Νωρίς το απόγευμα το ξεκίνημα από Πάτρα. Στο αεροπλάνο και αργά τη νύχτα στη Ρίγα, σουρουπώνει ή χαράζει; Και τα δύο, το ένα μέσα στο άλλο.

 

Ξεκινάμε από την Ρίγα, που την διασχίζει ο ποταμός Νταούγκαβα την πρωτεύουσα της Λεττονίας. Βροχερό πρωινό, μια ανάσα για μας από τη ζεστή Πάτρα. Ξεκινάμε με ένα μουσείο διαφορετικό, με αυτοκίνητα αντίκες, ομολογουμένως εντυπωσιακό, καθώς παρουσίαζε από τροχήλατες άμαξες μέχρι αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού. Περπατήσαμε στην πλακόστρωτη παλιά πόλη, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο, όπως και το Βίλνιους και το Τάλινν .

 

Επισκεφτήκαμε τον καθεδρικό ναό, την εκκλησία του Αγίου Πέτρου, θαυμάσαμε το γοτθικής αρχιτεκτονικής σπίτι των Μαυροκέφαλων, μιας συντεχνίας εργένηδων εμπόρων και το σπίτι της γάτας ως απάντηση ενός δυσαρεστημένου εμπόρου τοποθετώντας στη στέγη του δύο γάτες να δείχνουν τα οπίσθια τους στο κτίριο των Μαυροκέφαλων.

 

Την συνοικία Art Nouveau δεν μπορέσαμε να την επισκεφτούμε. Περπατώντας φτάσαμε στο μνημείο ελευθερίας, σύμβολο ανεξαρτησίας και τόπο συγκεντρώσεων, που την ημέρα εκείνη φωτογραφίζονταν οι αποφοιτήσαντες φοιτητές με τις συγχαρητήριες ανθοδέσμες. Συνεχίσαμε για το παλάτι του Ρούνταλε, μπαρόκ και ροκοκό ο ρυθμός του, με αρχιτέκτονα τον Ίταλό Ραστρέλλι, με κήπους όπως των Βερσαλλιών, συντριβάνια και λουλούδια και τώρα μουσείο και χώρος εκθέσεων ιστορικών γεγονότων και παραστάσεων. Συνεχίζοντας για το Βίλνιους σταματάμε στο λόφο των Σταυρών.

 

Ένας μικρός λόφος όπου το 1831 τοποθετήθηκαν οι πρώτοι οι σταυροί για τους πεσόντες κατά την εξέργεση κατά της ρωσικής αυτοκρατορίας και, παρόλο που αφαιρούνταν κατά καιρούς, ο λόφος ξαναγέμιζε, μέχρι που έγινε σημείο αντίστασης και ελευθερίας και άνθρωποι από όλο τον κόσμο ως επισκέπτες τοποθετούν το δικό τους σταυρό οποιουδήποτε σχήματος και νοήματος, ειρηνικό ή θρησκευτικό.

 

Φτάνοντας στο Βίλνιους, στη συμβολή των ποταμών Βίλνελε και Νέρις, πέρα από τον καθεδρικό, τον Πύργο του Γκεντιμίντας, τις μπαρόκ εκκλησίες, τα μεσαιωνικά κτήρια, τα πλακόστρωτα δρομάκια, την Πύλη της Αυγής για καθολικούς και ορθόδοξους, πεζοπορήσαμε κατά μήκος του ποταμού σε πανέμορφο τοπίο και ανεβήκαμε στο λόφο των τριών Σταυρών προς τιμή των πρώτων ιεραποστόλων που βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν από τους παγανιστές. Από εκεί απολαύσαμε πανοραμικά την πόλη.

 

Στο δρόμο μας και η Ουζούπη (Uzupis), αυτοανακηρυγμένη μια Πρωταπριλιά ως ανεξάρτητο κρατίδιο με δικό της νόμισμα, λέει (εμείς πάντως με ευρώ πληρώσαμε). Εντυπωσιακό το κάστρο στο Τρακάι σε ένα νησί μέσα στη λίμνη Γκάλβε, τόσο για τα εκθέματα, όσο και τα εργαλεία βασανισμού στο προαύλιο. Στο Κάουνας στο μουσείο του διαβόλου χαιρετίσαμε τα διαβολάκια σε όλες τις διεθνείς μορφές τους και αργά το απόγευμα στο αεροδρόμιο του Βίλνιους για το Τάλινν. Από το αεροπλάνο απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα.

 

Πρωινό και περιήγηση στο Τάλινν. Στον καθεδρικό ναό Αλέξανδρου Νιέφσκι, ρωσικού τύπου ορθόδοξος, στο κάστρο Toompea, στην πλατεία Δημαρχείου με το παλαιότερο φαρμακείο της Ευρώπης από το 1422.

 

Να και η κρουαζιέρα στη Βαλτική. Πουρνό πουρνό για το Ελσίνκι. Φτάνοντας στο λιμάνι, προσωπικά μπερδεύτηκα αν ο χώρος υποδοχής και επιβίβασης ήταν για πλοία ή για αεροπλάνα. Πήραμε το πρωινό μας μέσα στο πλοίο, ειδική προσφορά και απολαύσαμε στον πλούσιο μπουφέ εκτός των πολλών άλλων σολομό μέχρι χαβιάρι, ναι, ναι, υπέροχο!

 

Πριν περιηγηθούμε στο Ελσίνκι, για να δούμε τον καθεδρικό Λουθηρανικό ναό με το πράσινο χρώμα στους τρούλους, τη σκεπαστή αγορά, τον σιδηροδρομικό σταθμό, το κοινοβούλιο, την πλατεία Narinkka, την υπέροχη βιβλιοθήκη με το σχήμα πλοίου και τα γυάλινα παράθυρα για χάζεμα την ώρα του διαβάσματος, επισκεφτήκαμε με το φεριμπότ το νησί-φρούριο Suomenlinna, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Ουνέσκο, όπου βρίσκεται και η Ορθόδοξη εκκλησία κτισμένη το 1854 για τους Ρώσους στρατιώτες με τον τρούλο της να λειτουργεί παράλληλα και ως φάρος.

Γεμάτη η μέρα και η επόμενη είναι της επιστροφής.

 

Φεύγοντας από το Τάλινν σταματάμε στο Πάρνου, παραλιακή πόλη με ιαματικά λουτρά, στο κάστρο Τουράιντα (κήπος του Θεού) κατασκευασμένο το 1214 ως κατοικία του αρχιεπισκόπου της Ρίγα, στην Σιγκούλντα με τα τρία κάστρα της που αποκαλείται Ελβετία της Λεττονίας.

 

Κοινά χαρακτηριστικά και αξιοθαύμαστα και των τριών χωρών, ήταν το πράσινο, τα δάση, οι λίμνες, η καθαριότητα, η ανάπτυξή τους στα χρηματοοικονομικά, στην πληροφορική, στην τεχνολογία, στον τουρισμό και άλλα, οι καθαρές υπερσύχρονες τουαλέτες σε δημόσιους χώρους και στα μουσεία, η οδηγική συμπεριφορά των οδηγών, που σε κάθε διάβαση σταματούσαν πριν εμείς σκεφτούμε πού θα πάμε, οι ποτιστικοί ασκοί δεμένοι στα φρεσκοφυτεμένα δέντρα (ναι, φύτευαν!)

 

Φτάσαμε στη Ρίγα, που μας περίμενε ένα πλούσιο δείπνο, λίγη ξεκούραση στο δωμάτιό μας και άφιξη στο αεροδρόμιο για την επιστροφή μας στην Αθήνα και κατόπιν στην Πάτρα.

 

Υπέροχη εκδρομή, υπέροχες εικόνες που πήραμε μαζί μας. Όμορφες πόλεις και χώρες. Περιμένοντας την επόμενη εκδρομή ευχαριστούμε τον αρχηγό μας Οδυσσέα Ξεριζωτή και τον ξεναγό μας Μιχάλη Μακατσώρη.

 

 

Αγγελική Αγγελακοπούλου.

 

Και το οδοιπορικό ποιητικά

 

Κάποιες πόλεις

 

Κάποιες πόλεις

δεν κοιμούνται τις νύχτες

ξαγρυπνούν ηλεκτροφώτιστες,

ξεγυμνώνονται στης νύχτας

το διάφανο φως

σαρκάζουν το σκοτάδι

και γελούν με τα διαβολάκια του Κάουνας,

λικνίζονται ηδονικά

καπνίζοντας τις φιλντισένιες πίπες του Τρακάι,

ξημερώνονται με την ίδια

χρωματιστή σκυτάλη της δύσης

και το κρώξιμο των γλάρων,

χορεύουν ολημερίς

με τις μακριές σκιές των δένδρων

ψάχνοντας τον φωτεινό

κύκλο του ήλιου.

Κάποιες πόλεις

σαν το Βίλνιους, τη Ρίγα, το Τάλινν

κάποιες χώρες

είναι τα στόματα,

είναι τα μάτια,

είναι οι ανάσες

είναι η ζωή της γης.

 

Αγγελική Αγγελακοπούλου